Kevin van Vliet stopt met interviews

En de geheime tuinen van uitgeverij Gallimard en een gesprek over Machiavelli.

Maandag was ik in de tuinen van de Franse uitgever Gallimard – een groene oase met boompjes die worden bijgeknipt met een nagelschaartje. De geruchten moet ik tegenspreken, ze hebben me niet gestrikt voor een boekencontract.

Ik was er voor een interview met Giuliano da Empoli, een Italiaanse schrijver die net een nieuw boek heeft uitgebracht: l’heure des prédateurs (vertaald als: het uur van de Wolven). Da Empoli betoogt dat Big Tech en autoritaire leiders als elkaars natuurlijke bondgenoten zijn, en legt uit hoe de politieke arena zich naar het internet verplaatst. In plaats van toekomstvoorspellingen trekt hij parallellen met het verleden. We leven in Machiavelliaanse tijden, zegt Da Empoli, dat maakt de komende jaren wel extra spannend.

Misschien was zijn vorige boek trouwens nog wel beter. Da Empoli werd een ster met het boek Le Mage du Kremlin, over de spindoctor van Vladimir Poetin, Vladislav Soerkov. Na de Russische inval in Oekraïne werd het een bestseller. Romans met ‘een haakje aan de actualiteit’ zijn verdacht, dus aanvankelijk haalde ik mijn neus ervoor op. Maar ik zat er weer naast: het was een van de beste boeken die ik las in 2024.

Le Mage du Kremlin gaat niet over de oorlog, maar is een roman over de Russische politiek van de afgelopen twintig jaar. Russische politiek is totaal anders dan de politiek die we in Europa kennen, tenminste dat zegt Soerkov. Soerkov zegt onder meer dat in Europa macht over geld gaat, en in Rusland is geld zonder macht totaal waardeloos. Daarom geven Russen geld uit als water. Cruciaal is wie het oor van de tsaar heeft, en daarom kan een oligarch nog zo rijk zijn, maar als hij uit de gratie valt heeft hij een dijk van een probleem. Dat werkt toch heel anders met onze rijken – Zou John de Mol ooit bang zijn geweest voor een Nederlandse premier?

Zoals een klassieke Russische roman speelt het hele verhaal zich af tijdens een ontmoeting tussen de verteller en de hoofdpersoon, de Kremlinfluisteraar. De Kremlinfluisteraar vertelt vervolgens zijn levensverhaal. Hoe hij heel dicht bij de macht zat, en hoe hij daarna weer uit de gratie geraakt. Ik raad het boek van harte aan.

Het nieuwe boek is trouwens ook goed . De vertaling verschijnt komende week bij Atlas Contact en mijn interview met Empoli in het FD. Ik moet alleen nog de band uittikken. Overigens, als iemand weet hoe ik De Kremlinfluisteraar kan bereiken voor een interview, dan houd ik me van harte aanbevolen.

Kort

Afgelopen weekend was de eerste ronde van de Roemeense verkiezingen. Arnout le Clercq van de Volkskrant schreef deze geweldige reportage. Die raad ik ook van harte aan: Tussen de bergen van het Roemeense Boekovina broeit de politieke onrust.

Het was afgelopen week erg warm in Parijs, en omdat ik bevangen was door hitte heb ik niet of nauwelijks geschreven. Het was vreselijk, mijn roman heeft er onder geleden. Na een bui met hagelstenen zo groot als duiveneieren, is het weer fris. Mijn werklust is weer op peil, alleen is de bibliotheek gesloten omdat alle ruitjes zijn ingeslagen door hagelstenen

We moeten het hebben over Kevin.

Kevin van Vliet geeft geen schrijversinterviews meer. Hij is er klaar mee, vertelt hij aan de telefoon. Altijd wordt hij verkeerd begrepen. Ligt het aan de journalisten of aan de vragen? – ik hoop dat hij man en paard zal noemen. ‘Ja, journalisten begrijpen meestal niets van literatuur,’ roept Kevin. Daarna verandert hij van gedachten, maar misschien stelt hij zich ook kwetsbaar op. “Het ligt ook aan mezelf. Ik betrap mezelf erop dat ik steeds gekke dingen zeg, zoals: ‘Mijn werk laat zich niet typeren als…’ of ‘Ik ben geen schrijver die…’ verschrikkelijk.” Ik kan beamen dat dit heel erg is – Ik ben niet vaak zo boos op mezelf geweest als na een mislukt interview waarbij ik urenlang heb genavigeerd tussen mitsen en maren. Maargoed, genoeg over mij, deze rubriek gaat over Kevin van Vliet!

En er is ook goed nieuws. Ik voelde dat Kevin een moment van zwakte had, en toen heb ik snel een toezegging binnengesleept. Voortaan heb ik het monopolie op interviews met Kevin van Vliet, en u deze interviews kunt u hier blijven lezen.

Welk personage zou een interessante toevoeging (of misschien juist een bron van chaos) zijn in onze realiteit? De vraag komt van een lezer uit Charleroi.

Ik zag gisteren een mini-documentaire van Tom Ford, waarin hij uitlegt hoe je je kledingkast het beste kunt inrichten. (Met Tom Ford-kleding natuurlijk.) Het zijn eigenlijk vier mini-series, die beginnen met tips over ondergoed, dan over grooming (scheren dus), en overhemden en parfums. Ik ben groot fan van Tom Ford, niet zozeer vanwege de mode, maar meer vanwege het personage. Is Tom Ford fictie? Ja en nee, het is misschien echt, maar het is ook fictie. Chaos is het niet, het is juist orde - maar juist nu is orde een groot goed.